مولانا در مثنوی می فرماید :

ای بزرگواران، بدانید که جهان به مانند درختی است و انسان ها چون میوه های آن درخت است. 

میوه‌ها هر چه خام‌ ترو نارَس‌تر باشند؛ شاخه‌ها را سخت تر و محکم تر می‌گیرند و هر چه شیرین‌ تر و رسیده تر باشند به تعبیر مولانا لب گزان تر باشند، شاخه ها را سست تر می گیرند. 

انسان‌ها نیز هر چه آگاه تر باشند، زودتر  به بلوغ می رسند و درگیر مسائل جزئی نیستند ، فراتر می روند و  ازتعصبات و تنگ نظری‌ها رهاتر می شوند

انسان بالغ و رشد یافته از نظر مولانا حقیقت را فقط نزد خود نمی داند بنابر این  بر سر مسائل و اثبات حقانیت خود ،جدال نمی کند.

پنجره وجود چنین شخصی به سوی جهان بازاست چون جنین نیست که فقط محیط بطن مادر را ببیند و خون بخورد 

از دید مولانا وقتی انسان از مرحله جنینی و تعصب بیرون می آید جهان برای او باز می شود و از خون خواری به شیر خواری می رسد و بعد وقتی گستره روحی او فراخ تر می شود آنگاه است که حتی نیازی به شیرخواری هم ندارد و قوت او لقمه های نور می شود    

این جهان همچون درختست ای کرام

ما بَرو چون میوه‌های نیم‌ خام

سخت گیرد خامها مر شاخ را

زانک در خامی نشاید کاخ را

چون بپخت و گشت شیرین لب‌ گزان

سست گیرد شاخها را بعد از آن

چون از آن اقبال شیرین شد دهان

سرد شد بر آدمی ملک جهان

سخت‌گیری و تعصب خامی است

تا جنینی کار خون‌آشامی است

#زهرا_غریبیان_لواسانی 

@baghesabzeshgh