به مناسبت فرا رسیدن ماه رمضان

یکی خری گم کرده بود. سه روز روزه داشت به نیّت آن که خر خود را بیابد بعد از سه روز، خر را مرده یافت. رنجید و از سر رنجش روی به آسمان کرد و گفت که: “اگر به جای این سه روز که داشتم شش روز از رمضان نخورم، پس من مرد نباشم! از من صرفه خواهی بردن؟”
فیه مافیه_مولانا
این احوال آدمیانی است که دینشان معامله ای بیش نیست. در حالی که مولانا کار دین را حیرانی می داند.
جز که حیرانی نباشد کار دین
ایمان نه به عنوان اعتقاد صرف، بلکه یک تحول حقیقی وجودی است.
اسلام غیر از ایمان است .در قرآن به اعراب می فرماید: شما اسلام آورده اید نه ایمان .
ایمان از سر شوق و اخلاص است ،یعنی آدمی تبدل می یابد و دوباره زاده می شود.

ما از وقتی بدنیا می آییم تولد آغازین داریم و صاحب دین تقلیدی معیشتی ،ارثی و جبری هستیم ،اما آدمی اگر می خواهد انسان شود و کس دیگری شود در تولد دوباره است.
وقتی خداوند به خانه وجود آدمی در می آید ،جا برای ایمان و عشق باز می شود .
مولانا می فرماید این میهمان فربه عشق به خانه جارو زده وارد می شود
خانه را من روفتم از نیک بد
مولانا مخالف تقلید کورکورانه در دین و در زندگی است
ای بسا عمری ،دیواری کج و سست را از دنباله روی در عقاید دیگران برای خود ساخته ایم و پس از سالها ،آن را حاصل زندگی خود می دانیم.
مولانا صریحتا می گوید این دیوار مقلدانه را ویران کن و دوباره آن را محققانه بساز
دینی که برای تو هیچ فرخندگی ای نیاورد و از سر تقلید به آن عمل می کنید دین نیست
کار دین ای بنده ،روزن کردن است
اگر دین برای تو ،پنجره ای به عالمی متعالی نگشاید دین نیست.
مولانا در داستانی که با نام خر برفت و خر برفت معروف است مطلب مهمی را بیان میکند که مانند بسیاری از داستانهای مثنوی شرح حال ماست…
از ره تقلید آن صوفی همین خربرفت اغاز کرد اندر حنین
در روزهای روزه داری اگر به آن پالایش درون و تهی کردن اغیار در وجود نرسیم ،روزه تنها عادتی هر ساله و تکلفی بر جسم می شود .
روزه مراقبه ای است بزرگ ،نه از سر تقلید ،نه عادت دیرینه و نه وظیفه .
وای بر مسلمانی که به فضایل اخلاقی و انسانی آراسته نباشد و بیندیشد که با روزه به ساحت قدس ورود می یابد.
تا خانه وجود انسان از حرص و آز ،ریا و دروغ پاک نشود ،بهره ما از روزه تنها لبی تشنه و کامی در هجران طعام است