ماه در اندیشه مولانا
شبی به ماه نگریسته ای
تا با تو ،از رازش بگویم ؟
ماه ،این زیباروی نورانی و نقره ای،
برای مولانا واژه ای پر بسامد در مثنوی است .مولانا جان های روحانی را مثل نور ماه می داند
سالکان الهی بدن هایشان در زمین و در این دنیا غریب هستند اما ارواح شان در آسمان معانی سیر می کند
آنان چون ماه به همه نور می افشانند اما همه آدمیان دوستدار نور نیستند
مولانا ،دشمنان مردان خدا را چون سگان می داند که با عو عو کردنشان در برابر قرص کامل ماه ،قصد آزار آنها را دارند اما ماه بیمی از عوعوی سگان ندارد
همانطور که ماه نورش را از خورشید می گیرد انسان کامل نیز از خداوند نور می گیرد.
ماه در ابتدای حضورش در آسمان دیده نمی شود و در گمنامی به سر می برد مردان الهی نیز گاه در محاق هستند و گاه چون ماه شب بدر حضور دارند و می تابند
و جان کلام مولانا این است که آدمی با آنکه زاده خاک است اما با تنفس در هوای پاک الاهی می تواند مانند ماه بر همه جان ها بتابد و قلب ها را روشنایی دهد
@baghesabzeshgh
#زهراغریبیان_لواسانی
دیدگاهتان را بنویسید