باران در مثنوی مولانا
باران ،این اشک آسمان ،در ساحت ذهن مولانا، شکل قلب عارف را می گیرد .مولانا در فیه مافیه ،قلب عارف را مبدا باران می داند .حکمت و سخن عارف ،جان ها را زنده می کند و هر کس بنا بر وسعش از آن بهره می گیرد
مولانا باران بهاری را فیوضات رحمانی حق می داند که دم های عارفان نیز از آن فیض می برند و خود نیز باران بهاری می شوند
برای مولانا همه جان ها برخوردار از باران بهاری اند مگر آنان که به بادهای پاییزی نفس ،خو گرفته باشند
#زهراغریبیان_لواسانی
دیدگاهتان را بنویسید