نور وعرفان در مسجد شیخ لطف الله
بعضی اشخاص هستند که آدمی در کنار یا در نزدیکی شان حس آشنایی دیرینه می نماید ،گویی سالهاست که با تو آشنا هستند و‌تو می توانی رازهای دلت را با آنها بگویی و چقدر این آدم ها کمیاب هستد و همواره در جستجوی این آغوش شرقی ،تو منتظر می مانی .
از آدم ها که بگذریم ،بعضی از مکان ها هم اینگونه هستند .برای من میدان نقش جهان اصفهان و بخصوص مسجد_شیخ_لطف_الله ،رفتن به عمق درون و غرق شدن در ساحت نور و رنگ و عرفان هست .
آنچنان آشنا که گریز تو به عالم معنا را ممکن می سازد و غرقه در اشراقی بر زمین و در قلب معماری یک بنا ،از تمام روزمرگی هایت فاصله می گیری .
پرفسور پوپ در کتاب بررسی هنر ایران می گوید :«به سختی می توان این اثر را محصول دست بشر دانست و کوچک ترین ضعفی در این بنا دیده نمی شود .هیچ کس قادر نیست با حالتی هوشیار وارد شود بی آنکه احساس ناشی از حضور به وی دست ندهد »
و تو در میان وحدت هندسی فضا و‌بازتاب #نور به حضور می رسی ،به سماع در می آیی و با تماشای گنبدی که در سپیده دم‌به رنگ‌صورتی و به هنگام نیم روز ،کرمی رنگ و در غروب خورشید ،رنگ‌آجری به خود می گیرد ،در میان اسلیمی های کاشی ها ،روح تو ،به دور از هیاهوی ذهن ،در آغوش وحدت شبستان می رود و دیگر میل به بیرون آمدن ندارد .
در معماری مسجد شیخ لطف الله تمامی ساختار و ارکان ،در تناسبی این جهانی، قصد رساندن چشمان آدمی به وحدت آن جهانی را دارد .حتی پله ها تو را از فضای بیرون به درون خود می برد .
در این #معماری خاص و زیبا ،هیچ سایه ای ایجاد نمی شود .جهانی نورانی است که با نقش اسلیمی و رنگ، تو را به حضور نور می برد و چشمانت فقط نور می بیند و‌نور .
دیدگاهتان را بنویسید